આમ સૂર્યાસ્ત છે ઊગવાની અણી પર !
પીળાં પડછાયાઓ ભૂલવાની અણી પર !
તીર છૂટ્યું નહીં છૂટવાની અણી પર !
મૌન પાળ્યું હશે બોલવાની અણી પર !
એમ અથડાય દાંડી દીવાની અણી પર!
વહાણ તરતું રહે ડૂબવાની અણી પર !
ઝાડ થઈ જાય માણસ છતાં ડર તો રહેશે;
પંખીઓ બેસશે ઊડવાની અણી પર !
લોક જાગ્યાં નથી તો હશે ઊંઘપાંચમ ;
પર્વ છે , ઢોલના પીટવાની અણી પર !
આ સમય જાણનારા ય છે તાર જેવાં ;
તંગ થઈ જાય છે તૂટવાની અણી પર !
એક વ્યક્તિ હજી આવશે એવું માની ;
સર્વ બેસી રહ્યાં ઊઠવાની અણી પર !
ભરત ભટ્ટ