ખૂબ અંધારું હતું ને માર્ગ પણ સૂનો હતો,
ઠેસ ખાઈ ગ્યા ચરણ શું આંખોનો ગુનો હતો ?
એટલે અવશેષ જેવુ કૈ બચ્યું નહીં આખરે,
મ્હેલ એનો મીણ, ગોબર, લાખ ને રૂનો હતો.
જ્યાં કદી રંગો હતા, રોનક હતી, ચિત્રો હતાં,
ત્યાં હવે બસ પોપડા ને ક્ષયગ્રસ્ત ચૂનો હતો.
ઓરડો ને ઓસરી ચૂતાં હતાં એ કારણે,
આભનો વરસાદ ઠંડો, આંખનો ઊનો હતો.
એ છતાં સદીઓ વીત્યાનો ભાર વર્તાતો રહ્યો,
આપણો ઇતિહાસ બસ બે દાયકા જૂનો હતો.
ચંદ્રેશ મકવાણા
