તારા સ્પર્શના ફૂલો
હજુયે મહેંકે છે, મારા ટેરવે.
અને હજુયે સંભળાય છે,
તારો પગરવ મારા ઊંબરે,
આજેય પડઘાય છે,
તારું ગુલાબી હાસ્ય,
આ ચાર દીવાલોની વચ્ચે.
ને હજીએ અકબંધ છે –
તારી સ્મૃતિઓ,
મારી કીકીઓની દાબડીમાં.
પણ, હવે પાંપણોને
ભાર લાગે છે સમયનો.
કોણ જાણે એ ક્યારે મીંચાય જાય?
કારણ કે,
હવે તો મારું અસ્તિત્વ
પીગળતો બરફ છે !
- દુર્ગેશ ઉપાધ્યાય