ઊછળી રહી છે કંચુકીમાં રાતની કુમાશ
કંપી રહી છે ગાલમાં જાસૂદની રતાશ
ફૂંકાયું છે શરીરમાં તોફાન ફાગણી…
સ્પર્શુ છુ જ્યાં જરાક તારા દેહના પલાશ
લસર્યા કરે છે આંગળી મસૃણ* શૃંગથી…
ઘૂંટાય છે રંગોમાં લીલી રાતની ભીનાશ
ગ્રીવાથી.. સ્કંધથી… વહે સુંવાળી પીઠ પર..
….ને મારામાં ભળે છે સરિતકેશની ભીનાશ
પંખી ન થૈ શકાય કે ડૂબી શકાય નહિ
આ કેવી ખળખળે છે તારી આંખમાં નીલાશ ???
હોઠોથી નાભી..નાભીથી હોઠો.. ફરી ફરી…
હોઠો.…ભીની ત્વચા…ને સ-રસ દ્રાક્ષની ખટાશ
પ્રસ્વેદના સંગમમાં પછી ઓગળી ગઈ…
થોડી રહી ગયેલ મિલનની મધુર કચાશ.
મસૃણ – કોમળ, સ્નિગ્ધ, એક સમવૃત વર્ણમેળ છંદ, મર
પર્યંત (૧૯૯૦) ગઝલ સંગ્રહમાંથી
લલિત ત્રિવેદી
